სასულიერო განათლება საქართველოს დემოკრატიულ რესპუბლიკაში. 1917-is 12/25 მარტს საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის ავტოკეფალიის და 1918 წ. 26 მაისის საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენის შემდეგ ქართველ სასულიერო კრებულს და მორწმუნე საზოგადოებას იმედი მიეცა, რომ საქართველოს ეკლესია, რომელიც საუკუნეების მანძილზე სახელმწიფოს ძლიერების ერთ-ერთ მნიშვნელოვან ფაქტორს წარმოადგენდა მოახერხებდა თავისი კუთვნილი ადგილის დაკავებას. ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი პრობლემა, რომლის წინაშეც საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია აღმოჩნდა იყო განათლების საკითხი, რასაც ჯერ თანმიმდეvრულად და მიზან0მიმართულად მეფის რუსეთი ებრძოდა. საქართველოში უნდა მომხდარიყო რუსული ეკლესიის მიერ დამკვიდრებული სასულიერო-საგaნმანათლებლო სისტემის ქართულით შეცვლა, ამ მიზნით ქართველ სასულიერო პირებს შორის ფართო მუშაობა გაიაშალა. მათ შეკრებებზე აღნიშნული საკითხი აქტიური მსჯელობის საგნად სწორედ ეს საკითხი იქცა. თუმცა, ხელისუფლების მხრიდან აღნიშნულს მხოლოდ ის რეაგირება მოჰყვა, რომ 1918-ის. 22 დეკემბერს პარლამენტმა მიიღო კანონი „საღვთო სჯულის სწავლების გაუქმების“ შესახებ ყველა ტიპისა და საფეხურის სახაზინო და კერძო უფლებიან სკოლებში. ამ დადგენილებიდამ ერთი თვის თავზე თბილისის სასულიერო სემინარია, გადაკეთდა „ტფილისის ვაჟთა მე-8 გიმნაზიად“. ცენტრალური ხელისუფლების აღნიშნულ ნაბიჯს სასულიერო კრებულის და მრევლის დიდი უკმაყოფილება მოჰყვა, თუმცა მთავრობა გადაწყვეტილების შეცვლას არ აპირებდა და აღნიშნულიც მისი იდეოლოგიურ-რელიგიური პოლიტიკის ერთ-ერთ შემადგენელ ნაწილს წარმოადგენდა.