რელიგიის საკითხი საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის კანონმდებლობაში

რელიგიის საკითხი საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის კანონმდებლობაში,

საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის კანონმდებლობაში ყურადღება ეთმობოდა რელიგიის საკითხს და მართლმადიდებელი ეკლესიის ადგილს როლს. ამ კუთხით მიღებულ იქნა შემდეგი გადაწყვეტილებები:

1. საქართველოს ეროვნული საბჭოს და საქართველოს რესპუბლიკის 1918 წ. 28 ნოემბრის კანონი საღვთო სჯულის სწავლების გაუქმებისა, რაც ითვალისწინებდა:  1. ყოველი ტიპისა და საფეხურის სახაზინო და კერძო უფლებიან სკოლაში გაუქმდეს საღვთო სჯულის სწავლება და საღვთო სჯულის მასწავლებლის თანამდებობა. 2. ხსენებულ სკოლებში დაიხუროს კრედიტი, რომელიც გახსნილი იყო საღვთო სჯულის მასწავლებელთა ჯამაგირისათვის; 3. შტატს გარეშე დატოვებულ საღვთო სჯულის მასწავლებელთ მიეცეთ ჯილდო, რომელიც დაწესებულია 1918 წ. ივლისის 5-ის კანონით; 4. იმ მშობლებს, რომლებიც მოისურვებენ თავის შვილებს თავის ხარჯით ასწავლონ საღვთო სჯული, დაეთმოთ სკოლის შენობა იმ საათებში, როდესაც ეს ხელს არ შეუშლის სხვა საგნების სწავლებას. 5.ეს კანონი ძალაში შედის დღიდან მისი გამოქვეყნებისა მთავრობის ორგანო „საქართველოს რესპუბლიკა“-ში. შემდეგი იყო საქართველოს დამფუძნებელი კრების და საქართველოს რესპუბლიკის 1919 წ. 17 ივნისის კანონი უქმე დღეების შემცირებისა, რომლითაცგაუქმდა   მირქმა უფლისა – თებერვლის 15; აღდგომის მესამე დღე – სამშაბათი, მეორე დღე სული-წმინდის მოფენისა, ფერისცვალება უფლისა – აგვისტოს 19, მიძინება ღვთისმშობლისა ­– აგვისტოს 28, ჯვართ-ამაღლება – სექტემბრის 27 და ტაძრად მიყვანება – დეკემბრის 4.

რელიგიის თემატიკა, ასევე აისახა 1921-ის წ. 21 თებერვალს მიღებულ საქართველოს კონსტიტუციაში, სადაც თავი 16 ეხება სახელმწიფოს და ეკლესიას, რონლის მიხედვითაც:

მუხლი 142. სახელმწიფო და ეკლესია განცალკევებულნი და დამოუკიდებელნი არიან.

მუხლი 143. არც ერთ სარწმუნოებას არა აქვს უპირატესობა; მუხლი 144. ხარჯის გაღება სახელმწიფოს ხაზინიდან და ადგილობრივ თვითმართველობათა თანხიდან სარწმუნოებრივ საქმეთა საჭიროებისათვის აკრძალულია.