თბილისას და ვლადიკავკაზს შორის კავკასიონზე „საუღელტეხილო“ რკინიგზის მშენებლობის პროექტი - ითვალისწინებდა თბილისიდან ჩრდილოეთ კავკასიის მიმართულებით სარკინიგზო მიმოსვლის მოწყობას. 1907 ამ პროექტზე მსჯელობა დაიწყო. 1909 რუსეთის გზათა სამინისტრომ ადგილზე შეისწავლა საუღელტეხილო გზის სავარაუდო მონაკვეთი. სპეციალისტთა აზრით, პროექტი წამგებიანი იყო, მიუხედავად ამისა, ის გადააგზავნეს სახელმწიფო სათათბიროში. პარალელურად, მეფის რუსეთის დროს ჩაფიქრებული იყო შავიზღვისპირეთის სარკინიგზო ხაზის მშენებლობა, მაგრამ მისი განხორციელება 1917 რუსეთში დაწყებული პოლიტიკური კრიზისის გამო ვერ მოხერხდა. 1918 აქტიური განხილვა დაიწყო კიდევ ერთი პროექტის, რომლის მიხედვით რკინიგზის ხაზი უნდა აგებულიყო ქუთაისიდან (სადგურ კოპიტნარიდან) კავკასიონის უღელტეხილის გავლით დარგკოხამდე, მაგრამ საბოლოო პროექტმა სიძვირისა და სირთულის გამო მხარდაჭერა ვერ მიიღო.
1918 შეიქმნა „საუღელტეხილო რკინის გზის საზოგადოება“, რომლის გამგეობის თავმჯდომარე იყო კონსტანტინე აფხაზი, გამგეობის წევრები - გ. პ. თუმანიშვილი, ა. ა. კუჩინსკი და სხვა. საზოგადოების მიზანს წარმოადგენდა თბილისიდან ვლადიკავკაზამდე სარკინიგზო ხაზის მშენებლობის პროექტის შემუშავება და მისი განხორციელება. საინჟინრო დოკუმენტაცია მოამზადა ა. ა კუჩინსკიმ, რომელმაც ხელახლა გადაამუშავა „ელექტრონის საუღელტეხილო რკინის გზის“ პროექტი. დაფინანსების წყაროს წარმოადგენდა უცხოური ინვესტიცია (ძირითად ფულს, დაახ. 100 მილიონს, დებდა ინგლისური მხარე. მოლაპარაკება წარმოებდა ფრანგულ, იტალიურ და ქართულ ბანკებთანა.). სპეციალურად შექმნილმა 5-მა კომისიამ (ეკონომიური, სარკინიგზო-ტექნიკური, ჰიდროტექნიკური, ელექტროფიკაციის და იურიდიულ-საფინანსო) მოიწონა „საუღელტეხილო რკინის გზის საზოგადოების“ შემოთავაზებული ვარიანტი, შეიტანა გარკვეული ცვლილებები და რეკომენდაცია მისცა მის განხორციელებას. მთავარ ამოცანას წარმოადგენდა მდ. არაგვსა და თერგზე ჰიდროელექტროსადგურების მშენებლობა და მხოლოდ ამის შემდეგ სარკინიგზო ხაზის გაყვანა. ამ შენიშვნების გათვალისწინებით, პროექტი შევიდა დამფუძნებელი კრების საგზაო კომისიაში. მიუხედავად დადებითი დასკვნისა, თბილისი-ვლადიკავკაზის რკინიგზის პროექტის განხორციელება ვერ მოხერხდა.